Mijn persoonlijke wake-up call
Maart 1999. Ik ben thuis en wacht op B., mijn partner sinds 11 jaar, die elk moment kan terugkomen van een weekje skieën. Ik kijk ernaar uit hem weer te zien en voel me gek genoeg ook een beetje nerveus.
Geen aanloopje of introductie, maar “Ik wil niet meer verder met jou”.
Wauw, die had ik even niet zien aankomen! Of toch wel?
Het is me duidelijk dat ik voor een voldongen feit sta. In gesprek gaan hierover heeft geen zin. Dat doen we dus ook niet. Niet nu, in ieder geval.
Ik droog m’n tranen en snuit mijn neus. Ik bel mijn zus en vraag haar of het uitkomt dat ik even langskom. Dat doet het en even later zitten we samen op een terrasje bij haar in de buurt. Ondanks dat het maart is, is het een zonnige dag en we drinken een wit biertje. Ik vertel haar wat er is gebeurd.
We praten erover. Ik vertel over de teleurstelling en het verdriet. Voor de tweede keer die dag droog ik mijn tranen en snuit mijn neus.
Het gesprek komt al gauw op de mogelijkheden die zich nu ineens aandienen. Ik kan een huis gaan zoeken dat warm en knus is, wat echt bij me past. Wat zal ik eens voor cursussen gaan doen de komende tijd? Ik bedenk me dat ik nu eindelijk een poes kan nemen, nu de allergieën van B. niet meer relevant zijn voor me, en dat idee maakt me superblij.
Proost! Op een nieuw leven!
Juni 1999. Ik verhuis naar een benedenwoning in Amsterdam Oud-West. Zelf gekocht. Ik doe een introductiecursus massage en heb me ingeschreven voor een 3-jarige beroepsopleiding lichaamswerk. De poezen, het worden er twee, komen over een paar weken. Ik verander van functie bij het bedrijf waar ik werk. Van een functie in dienst van een ander wordt het nu een creatieve functie in een team.
Ik voel me top! Deze scheiding is het beste wat me had kunnen overkomen.
Thank you, Universe, for the wake-up-call! En dank je wel, B. voor jouw moed en initiatief.
Bovenstaand verhaal is een klassiek voorbeeld van een pittige wake-up-call, die, pijnlijk en al, mij destijds wél de kans gaf om eens goed mijn leven te bekijken en te beslissen wat ik wilde houden en wat ik weg wilde doen. Ik was, blijkbaar, precies klaar voor die kans en greep hem met beide handen. Mijn leven werd een enorm stuk leuker erna.
Het gebeurde me nog een keer, een paar jaar later, dat ik werd wakker geschud, toen ik ontslagen werd als gevolg van een reorganisatie van het bedrijf waar ik werkte. Ik kreeg de kans om mijn carriere eens onder de loep te nemen en te kiezen welke kant ik daarmee op wilde. Dit was het moment dat ik het bedrijfsleven verliet en mijn eerste stappen op het pad van persoonlijke ontwikkeling en trainerschap zette.
Sindsdien doe ik mijn best om te voorkomen dat ik door zo’n wake-up-call wakker geschud moet worden. Want leuk is anders. En echt gelegen komen ze nooit.
Ik geef er de voorkeur aan om mezelf met enige regelmaat zelf een wake-up moment te bezorgen.
Soms betekent dat dat ik een drastische verandering doorvoer, zonder er al te lang over na te denken. Een sprong in het diepe, waardoor ik gedwongen word te kiezen waar ik heen wil. Meestal doodeng, maar wel effectief.
Of ik gun mezelf de gelegenheid om eens rustig te reflecteren en te zien hoe ik ervoor sta, qua werk, gezondheid, relatie, vriendschappen, en wat al niet meer belangrijk is in mijn leven. Ik vraag me af hoe ik me voel bij wat ik doe, welke ontwikkelingen er zijn geweest en wat ik daarmee wil en hoe ik wil dat mijn leven eruit ziet over een paar jaar. Zodat ik daar stappen in kan gaan zetten en me bewust kan gaan inzetten voor wat ik wil.
Wat is jouw manier?
• Laat je je overvallen door wake-up-calls van het Universum?
• Zet jij jezelf voor het blok en waag je de sprong?
• Of geef je jezelf de gelegenheid om je te bezinnen en te kiezen?
Hoewel waardevol, is de eerste manier een beetje tricky. Je hebt zelf de regie niet en bent dus feitelijk slachtofffer van de omstandigheden. Dit soort wake-up-calls zijn pijnlijk, soms op het dodelijke af (wanneer ze in de vorm van een auto ongeluk of een hartaanval komen bijvoorbeeld) en het kost vaak veel moeite om er boven op te komen.
Met manier 2 en 3 heb je zelf de regie in handen en is het dus jouw beslissing. Goed voor je gevoel van autonomie, zelfstandigheid en zelfvertrouwen. Voor sommige mensen werkt de sprong in het diepe het best, voor anderen de geleidelijke aanpak.
Mijn voorkeur gaat tegenwoordig uit naar manier 3 en ik organiseer dan ook met enige regelmaat momenten voor mezelf dat ik kan reflecteren en opnieuw kan kiezen.
En ik bied deze momenten nu ook aan anderen! Korte momenten van bezinning, door middel van de 3-Hour Retreat, en een langer moment met de 48-Hour Retreat.
Ik ben zo blij je te kunnen vertellen dat op 10 tot en met 12 juni aanstaande er weer een 48-Hour Retreat op het programma staat!
48-Hour Retreat
Gedurende ruim 2 dagen zonder je je af, om met een groep gelijkgestemden je te bezinnen op wie je bent, wat je belangrijk vindt en wat je wilt bereiken.
Je maakt je even helemaal los van je dagelijkse beslommeringen, van de klok, van afleiding en van het drukke denken. Door middel van oefeningen en processen, sommige in stilte, andere juist niet, krijg je een nieuwe frisse blik op de vragen (of wellicht twijfels of zorgen) die je hebt. Antwoorden dienen zich aan vanuit jezelf.
Na afloop ben je meer ontspannen, heb je meer rust in je hoofd, ben je helder over waar je staat en waar je naar toe wilt en heb je nieuwe energie en inspiratie om weer aan de slag te gaan.
Voel je je aangesproken? Je bent hartstikke welkom!
Wanneer je je aanmeldt vóór 23 maart 2016, betaal je de early-bird-prijs voor deze 48-Hour Retreat.
Ik doe dit omdat ik graag op korte termijn wil weten op hoeveel mensen ik kan rekenen, zodat ik ervoor kan zorgen dat alle praktische en logistieke zaken goed zijn afgestemd op hoevéél mensen er komen en wélke mensen komen.
Voor meer informatie en om je aan te melden, klik hier.
Geef jij jezelf een vriendelijke wake-up-call cadeau?
Warme groet,
Rani
Hoi Rani,
Heel herkenbaar. Een wake up call kreeg ik aan het einde van mijn studie. Een van de directeuren waarvoor ik werkte wist dat ik bezig was met een baananalyse (wat voor een soort functie, bedrijf – past bij mij). Dat lijkt niet zo spannend en dat was het ook niet. Ineens zij hij: “Pas die eens toe op de huwelijk”. Bam die kwam binnen. Ik bleek 0% te willen met de man met wie ik al 11 jaar getrouwd was – hij was niet de man voor mijn toekomst. De tweede inderdaad net als bij jou als je ineens je baan kwijt raakt na een reorganisatie. Na verschillende trainingen ben ik mij ook steeds meer bewust wat ik wil en hoe en stuur nu veel meer. Niet zo drastisch misschien maar heel behoedzaam en “als een diesel” volhoudend om te komen waar ik wil. De manier 3 dus voor mij.
Ik kan jullie echt aanraden om met Rani te sparren, want meer controle, meer focus, meer helderheid wat je wilt bereiken dan sta je gewoon veel steviger en fijner in het leven als compleet mens.
Veel succes
Hoi Gonny, dank voor jouw verhaal. Mooi “als een diesel”, daar herken ik me ook in! Succes, Gonny!
Hi Rani!
Bijzonder en herkenbaar tegelijkertijd. Dank je wel voor het schrijven en we houden contact.
Dikke knuffel,
Bas